Epic op the Monch
Sun, 04/10/2016 - 14:11 - Bas vd Smeede
Het is druk, wanneer we aankomen in Grindelwald. Het is zaterdag en heel mooi weer, dus veel Zwitsers zijn lekker wezen skieen rond de Kleine Scheidegg. De beruchte Eiger noordwand tekend zich prachtig af tegen de strak blauwe lucht. Na een veel te dure rosti en een koude nacht in de auto, stappen wij op zondag ochtend ook de Jungfraubahn in. Op onze sneeuwschoenen lopen we richtig de Guggihut, maar het valt ons nog zwaar. Ongeaclimatiseerd en na een lange reis, lopen we vrij langzaam. We volgen een oud spoor, maar deze loopt helemaal verkeerd. Gelukkig hangt er in de brakke rots nog een oud touw. Er zijn duidelijk meer klimmers verkeerd gelopen hier. Pas na vijf uur komen we in de onbemande Guggihut aan. We besluiten hier een dagje te blijven om wat meer aan de hoogte te wennen. We hebben maar voor 1 dag eten bij ons, maar vinden in de kastjes genoeg etensresten om nog een dag te blijven. De Guggihut is echt leuk. Een oud houtoventje verwarmt de ruimte en tevens een grote pan sneeuw, wat we tot water smelten. De avond geeft ons een prachtige zonsondergang.
Na een dagje rust, vertrekken we 5 uur richting de noordwand. We zijn van plan om de Lauper route te klimmen, maar vanaf beneden leek hij er erg droog uit te zien. Op het Monchjochplateau aangekomen, blijkt dit inderdaad zo te zijn. Als er te weinig firn in deze wand ligt, moet je door erg brakke rots klimmen. We besluiten via de Nollen route omhoog te klimmen. Deze ziet er flink aper uit, maar de wand na de Nollen is mooi wit. Het is erg koud, waardoor het ijs knoerd hard is. Sas heeft moeite de ijsboren erin te draaien. Zoals bij elke ijswand zijn onze kuiten totaan de laatste vezel verzuurd. De Nollen zelf zijn zeer stijl momenteel, maar links kan je door leuk mixed terrein er omheen klimmen. Na 8 touwlengtes komen we boven de Nollen uit en nemen even de tijd om een reepje en bakkie thee te nuttigen. Het wordt al wat laat, maar de topijswand, kunnen we vast vlot klimmen.
Na een pittige randspleet komen we in de wand, maar helaas blijkt dit losse poedersneeuw op blank ijs te zijn. Weer alles uitzekeren. Ook deze wand is weer langer als we dachten. Afstand is toch altijd weer moeilijk in te schatten in een ijswand. De schemer slaat langzaam in en de temperatuur daalt heel rap. Onze handschoenen bevriezen en het wordt moeilijk de karabiners open te maken. Aangekomen op de standplaatst overleggen we even, maar eigenlijk hebben we weinig opties. Afdalen naar de hut is 1000 meter en door al dat blanke ijs gaat dat heel lang abseilen worden. Een bivak zien we niet zitten. We zitten midden in een steile ijswand en hebben alleen onze donsjack bij ons. Tijdens het overleggen staan we al te bibberen van de kou, dus een bivak gaan we niet leuk vinden. We pakken onze hoofdlampjes erbij en besluiten door te klimmen.
Een uurtje later kom ik aan op de topgraat en zie opgelucht zelfs een spoor lopen door de sneeuw! Enthousiast zeker ik Sas omhoog en we bergen het touw op in onze rugzak. Helaas is het snel afgelopen met de lekkere sneeuw en ook de topgraat is deels blank ijs. We pakken het touw er maar weer bij.
Een uurtje of tien komen we eindelijk op de top. Door de volle maan kunnen we gelukkig de afdaling zien, al is Saskia niet zo enthousiast hierover. De zuidgraat is een zeer stijl sneeuwgraatje, net twee voeten breed. Beide zijde kijk je honderden meters de diepte in. Sas staat wat te trillen op haar benen van vermoeidheid, dus ga ik achter en gaan we aan touw. Als zij valt, kan ik snel de andere kant op springen.... We gaan gestaag verder, maar alles gaat niet zo snel meer. Na een lange graat komen we uiteraard weer in blank ijs terecht. Gelukkig steken er grote stalen pennen uit en maken we een tal abseils.
Eindelijk komen we weer in veilig terrein terecht. Een last valt van ons af! We vervolgen de normaalroute en staan uiteindelijk om 3 uur 's nacht op de gletscher aan de zuidzijde. Maar liefst 22 uur hebben we al in onze benen zitten en zijn best moe. We lopen naar het topstation van de Jungfraubahn, die gelukkig open is. De gangen zijn een klein beetje verwarmt en ze hebben één toilet open gelaten. Na een korte slaaploze nacht, gaan om een uurtje of half negen de restaurantjes open. Verse koffie, broodjes en zelfs wifi. Het verschil met vannacht kan niet groter zijn. We genieten er dubbel en dwars van en nemen de veel te dure trein naar beneden.
Gelukkig goed afgelopen en zo zie je, wie avontuur zoekt kan er af en toe één krijgen!
