Grandes Jorasses -Walker Spur

Fri, 10/23/2015 - 00:53 - basv

Begin juli 2015 beklommen Wouter de Vries en ik (Bas Visscher) de Walker Spur op de Grandes Jorasses. Voor ons beiden een langgekoesterde wens. De route is geopend door Ricardo Cassin en companen. De route loopt direct naar het hoogste punt van de Jorasses en is een prachtige manier om de berg te beklimmen. Het grote probleem is dat er niet vaak goede condities zijn. Om de route te klimmen wil je eigenlijk sneewvrije rots hebben, zodat je op klimschoenen kan klimmen. Als er sneeuw ligt zal je vaak moeten wisselen naar bergschoenen. We horen dat de laatste zomer dat de Walker volledig sneeuwvrij was de zomer van 2010 is. Begin juli verschijnt het bericht online dat de route compleet sneeuwvrij is. Dat klinkt als een buitenkans! Wouter is dan al een week in de Alpen en is goed geacclimatiseerd. Ik kom echter koud uit Nederland en moet nog aan de hoogte wennen. Als het weerbericht er fantastisch uitziet kan ik mijn geduld niet bewaren. Op naar de Leschaux hut.

We blijven een dag extra in de hut om mij aan de hoogte te laten wennen. De wekker gaat vroeg, rond 1.00. Ik voel op zijn minst wat gezonde spanning, maar ik heb geen last van de hoogte en we gaan het er op wagen. 

Na een paar uur over de gletsjer sjouwen stappen we de route in. Het onderste deel is behoorlijk brak. Hier ligt ook vaak sneeuw. Door de brakheid durven we niet echt aan lopende zekering te klimmen.

De befaamde 75m diedres - hard werken! We vorderen niet supersnel maar we weten dat we een goed weerbericht hebben. 

Waar moeten we heen?! Het routeverloop is vrij ingewikkeld. Om ons heen suizen soms de stenen naar beneden. De warme temperaturen zorgen voor gevaarijke steenslag. Het is een duidelijk minpunt aan de droge condities.

Rond 17u vinden we een goede bivakspot halverwege de peiler. Maar we zijn eigenlijk nog te laag. Boven ons bevindt zich de Tour Grise met een aantal taaie 5c lengtes. We zetten door en weten rond 21u een fijne richel te vinden waar we gestrekt kunnen liggen. 

De volgende ochtend wacht het laatste deel. We hebben goed geslapen en we klimmen de eerste uren op een mooi stuk graat. Eindelijk lekkere rots! Gelukkig heb ik ook geen last van de hoogte. 

Het laatste deel van de route is best brak. Nergens bijzonder moeilijk, maar de brakheid vertraagt het klimmen behoorlijk. En het wordt ook koud op 4000m. Alle laagjes aan, brrr.

Nog een paar touwlengtes! 

De top met onze Franse vrienden Olivier en Thomas. Er wacht nog een eindeloze afdaling naar Courmayeur. We hebben zelfs nog een tweede bivak nodig onderweg naar de Boccalatte hut. Volledig leeg bereiken we het dal. De peiler was een groot avontuur, wat brakker en gevaarlijker dan ik gehoopt had, maar zeker erg indrukwekkend!