Piz Palü oostpijler

Sun, 02/02/2014 - 12:46 - Bas vd Smeede

De beklimming van de Piz Palü oostpijler  

Eenmaal boven bij de Diavolezza hut wordt de aanblik op de Piz Palü overweldigend. De Piz Bernina staat er, vergeleken met de Piz Palü, maar als een verloren pukkeltje bij. Vanuit het noorden gezien met z'n drie pijlers en vier hanggletsjers is het een van de mooiste gletsjergebergte ter wereld. Aldus mijn gidsje. Ik kan mij daar wel in vinden.
 

Doolhof

Morgen, zondag, besluiten we als inlooptocht de Piz Cambrena te doen en daarvandaan over te steken naar de Boval hut. Aangezien we hiervoor een hele dag hebben willen we rond een uur of zeven opstaan. Verwarring alom als we kunnen kiezen tussen ontbijt om 4 uur en 8 uur. Na een extra blik op de weersverwachtingen besluiten we toch maar om het ontbijt van 4 uur te nemen.

De wekker gaat. We doen lekker rustig aan. Geen gestress, we hebben de tijd. Om 5 uur verlaten we zo'n beetje als laatste de hut op weg naar de gletsjer. Al snel gaan we op weg naar het begin van de route naar de Piz Cambrena. Saskia loopt voorop en heeft er schijnbaar veel zin in. Met een hoog tempo halen we 5 touwgroepen in. Bas krijgt boze gezichten toegeworpen wanneer hij ze als laatste passeert. Als Bas het daar later met Saskia over heeft zegt zij: "Ze lopen allemaal veel te langzaam en staan steeds stil om te rusten".

Onze route naar de graat van de Piz Cambrena gaat door een steil sneeuw couloir van rond de 50 graden gevolgd door een stukje rots die we op onze stijgijzers beklimmen. Voordat we bij de graat uitkomen moeten we eerst nog over een stuk sneeuw/ijs van zo'n 30 graden. Onder aan de graat slaat plots het weer om. Voor we het weten zitten we in een sneeuwstorm. We trekken onze jassen en aan en keren om. Eenmaal terug op de gletsjer is de storm al weer gaan liggen. Voor de oversteek naar de Boval hut kiezen we voor de lange route. Deze gaat over de Isla Persa.

Dat de kortste weg over een gletsjer niet altijd de snelste weg is bleek ook deze keer. We komen vast te zitten in een doolhof van gletsjer breuken. Via een omweg kunnen we weer verder. Door dit alles zijn we redelijk moe geworden en besluiten we om even te rusten voordat we de Morteratsch gletsjer oversteken. Vermoeid en uitgehongerd komen we om 3 uur 's middags aan bij de Boval hut. Bas is een bekende. Hij heeft hier twee weken geleden tijdens z'n cursus geslapen. Al snel komt het bier, thee, warmwater (voor de noodles) en drie stukken stevige chocolade taart op tafel. We blijven twee nachten in de Boval hut omdat de komende dagen het weer niet goed genoeg is voor een tocht. Maandag gaan we ijsklimmen en doen we een spleetspringwedstrijd. Het plan is om op dinsdag de oversteek naar de Diavolezza hut maken, op woensdag de oostpijler te doen, door te steken naar de Marco e Rosa hut, donderdag de oostgraat van de Piz Bernina en dan direct afdalen via de normaalroute en de Fortezzagraat naar de Diavolezza hut. Alle voorbereidingen zijn getroffen en de hutten gereserveerd.
 

Bas en ik gaan eerst. Saskia en Oscar komen achter ons aan. De eerste lengte is 4 de graads en direct hard werken. Daarna wordt het 3 de graads en gaan we als een speer door de route. Hijgend vertel ik Bas dat het geweldig klimmen is, maar wel erg hard gaat. Bas zegt: "Jôh, het zijn twee touwlengtes hard werken en dan twee lengtes rust". Daar heeft hij ook wel weer gelijk in. Af en toe werpen we een blik naar beneden of Saskia en Oscar nog te zien zijn. Soms wachten we even totdat we een bekende helm zien en wisselen wat woorden uit: "Gaat het goed", gevolgd door een opgestoken duim en verder gaan we weer. Met dit tempo hebben we binnen 3 uur de helft van de route achter ons.
 

Achter Saskia en Oscar aan klimmen nog twee personen. Het blijken Italianen te zijn. De Italiaan maakt zo dicht boven Saskia stand dat z'n billen een meter boven Saskia hangen. Van die afstand kan ze goed zijn adem ruiken. Op een volgende standplaats biedt de Italiaan water aan aan Saskia. Ze bedankt hem vriendelijk en wijst op het slangje dat uit haar rugzak steekt. Ook al is die marsthee niet te drinken, het is altijd beter dan het water van die Italiaan. Gaandeweg blijken het best vriendelijke mensen te zijn en ontstaat er een soort vriendschap.
 

Na twee touwlengtes wordt het terrein weer makkelijker, maar vanaf dit punt lukt het ons niet meer om de volle 60 meter touw uit te klimmen. We zijn blij als we na 50 meter stand kunnen maken. De touwwrijving is gewoon te groot. 
Op een gegeven moment krijgen we van Oscar de vraag om op hen te wachten. We hebben dan een uur voorsprong op Saskia en Oscar. Ik maak van de gelegenheid gebruik om naar het "toilet" te gaan aan een snel gemaakt borst gordeltje. Tijdens deze pauze wordt het mij duidelijk waarom er geen escape uit deze route mogelijk is. Aan beide zijden van deze pijler bevinden zich de "stortkokers" van de hanggletsjers. De hele dag door regent het sneeuw en ijs naar beneden. Niet bepaald een plaats waar je in terecht wilt komen.

Wanneer Saskia en Oscar op onze standplaats aankomen hebben we nog 2 ½ touwlengte te gaan tot aan de sneeuwgraat. Snel gaan we weer verder. Onder aan de sneeuwgraat bereiden we ons alvast voor terwijl we op Saskia en Oscar wachten. We bergen het touw en zekeringsmateriaal op en halen de stijgijzers, ijsboren en pikkels te voorschijn.

De sneeuw op de graat is niet meer in goede conditie en we besluiten dan ook snel om het hele eind af te zekeren. Ook besluiten we om niet meer door te gaan naar de Marco e Rosa hut maar om terug te keren naar de Diavolezza hut. Het zicht is slecht en we zijn aan de late kant. Ik bel met Loek voor het afbellen van de Marco e Rosa hut. Daarna bel ik met de Diavolezza hut voor het reserveren van een overnachting. Bas klimt het hele stuk voor en wij klimmen er achteraan. De bewolking die de hele dag al rond de top dwarrelt belemmert ons nu het zicht naar boven. Er valt zelfs een beetje hagel uit. In de verte verdwijnt de enige andere touwgroep van die dag.
 

De oosttop van de Piz Palü (3882 m) 27/07/2005 omstreeks 17:00 uur