Scary shit!
Wed, 01/22/2014 - 21:06 - Bas vd Smeede
Hangend aan een skyhook vraagt Saskia zich hardop af waarom ze nou weer deze route in is gegaan. We zijn weer eens in Ettringen te vinden, maar het is zo koud dat we bedacht hadden om te gaan artificieel klimmen. Ettringen is hiervoor zeer geschikt en maakt het onze perfecte trainingsgebied. Saskia is Girlsclub aan het klimmen, een lange A3 route in Mordor, de kuil aan de andere kant van de weg bij de Grosse wand parkeerplaats. Deze route begint met C3 cammetjes, maar wordt al snel dunner. Saskia moet weer even wennen aan het hangen in zeer klein spul en vordert langzaam, maar gestaag. Helaas komt ze drie meter onder het relais net wat lengte tekort om een plaatsing te doen. De crack is hier compleet dicht, maar je kan aan een grote skyhook hangen in een oud boorgat. Ze gaat in de bovenste trede van de ladders staan, maar nog kan ze er niet bij. Ze kan de route helaas niet afmaken.
De volgende dag besluit ik, volgens de topo, de moeilijkste artif route van Ettringen te proberen. Ein Wirres Grinsen, A4/C3+F. Bij de instap zie ik dat ze vrij recent twee boorhaken in de route hebben geplaatst. Ik heb er op dat moment geen moeite mee :-). Er steekt een fixed staalkabeltje uit de rots en ik klip mijn ladder in. Ik test hem heel voorzichtig,maar hij komt er gelijk uit. Mijn hartslag stijgt met 50%.... Het blijkt een oude rurp te zijn, die volledig doorgeroest is. Ik heb het niet zo op rurps. Dit zijn soort postzegels die je in de kleinste cracks kan timmeren. Het grootste nadeel is dat je ze er heel slecht uit krijgt en dus vaak moet achterlaten. Meestal hoeven alleen de eerstbeklimmers deze dingen te gebruiken, want na de eerste keer is de crack al iets groter geworden en kan je een birdbeak kwijt. Deze zitten veel beter en krijg je ook makkelijk er weer uit.
rurp birdbeak
Ook deze keer krijg ik een birdbeak erin en klim snel verder richting de eerste boorhaak. Het middengedeelte van de route is niet zo heel mooi. Rommelig, nat, mossig en sleuren aan wat oude mephaken. Het einde is wel weer briljant! Een prachtige crack, maatje rurp.... Er zit er al eentje in en deze houdt gelukkig. Een paar plaatsingen verder ben ik eigenlijk al boven. De route was wel leuk, maar zeker niet zo moeilijk als ik verwacht had. Waarschijnlijk hebben de twee boorhaken hier ook mee te maken. Tussen je oren maakt het een hoop uit of je alleen maar klein spul onder je ziet of een grote, blinkende boorhaak.
Langzaam komt het zonnetje te voorschijn en we besluiten nog snel wat vrij te klimmen op de Grosse wand. We pakken wat klassiekers zoals Irrgarten en rijden eind van de middag voldaan naar huis. Weer een lekker weekendje buiten zijn achter de rug!!
