Couloir Serauta
Wed, 01/23/2013 - 12:34 - Bas vd Smeede
Aangezien we met kerst de Grozze zinne niet konden bereiken vanwege lawine gevaar, zochten we wat alternatieven op. Na een paar dagen hadden we alle watervallen van de Sottogudo kloof beklommen en besloten we een alpiene tocht te maken op de Marmolada noordwand. We vonden op internet een mooi couloir genaamd: Tre Maggi. 400 meter lang en een briljante WI5 ijsdrop in het midden. Zoals bij de meeste tochten in de Dolomieten kan je lekker 's ochtends vroeg via een pas omhoog rijden en met een korte aanloop de route bereiken. Bij deze wand zo een 1,5 uur. Zo gezegt, zo gedaan, maar de eerste touwlengte kwamen we alleen niet eens door! Een WI4+ ijslengte met beroerd brak ijs. We hebben het alle twee geprobeerd, maar zagen het beide niet zitten. Tja, wat nu? We zijn vroeg op en zijn helemaal naar de wand gelopen. We moeten toch wat klimmen.
Links van het Tre Maggi couloir zagen we nog een couloir met ijs erin. Laten we deze maar proberen, we zien wel of het lukt. Na honderd meter firn krijgen we de eerste uitdaging voor onze kiezen, een echte Dolomieten schoorsteen. We passen er niet in met onze rugzakken, dus takelen deze aan het touw omhoog. Weer een honderd meter firn verder begint eindelijk het ijs. Vanaf onder leek het 3e graads, maar het is toch wat steiler en smaller dan gedacht en vormde een mooie uitdaging. Vincent klimt deze lengte en maakt een 30 meter onder de topgraad stand. Vanaf hier was het niet ver meer, maar wel pittig. Mixed terein met een heel dun laagje glazuur ijs op de rots. Vloekend klim ik door deze passage heen met als enigste zekering onder me een Grivel ijshaak. Op de graat uitgekomen zie ik een grote stalen pijp uit de sneeuw komen, afkomstig van de klettersteig. Opgelucht maak ik aan deze pijp stand en zeker Vincent omhoog. Koud, maar blij feliciteren we elkaar en genieten van het uitzicht.
We besluiten over deze klettersteig af te dalen vanwege de veiligheid, maar achteraf bleek dit niet zo handig. De kabels zaten diep onder de sneeuw en zodoende moesten we abseilen. De klettersteig volgde de complete graat en was dus wat langer als we gedacht hadden. Twintig abseils later begon het donker te worden, ook al was het pas half vijf. Met batterijen die bijna op zijn in mijn hoofdlampje seilen we verder ab, totdat ineens de haken stoppen! We hebben weinig keus, dus beginnen de steile firnflank af te klimmen. Ik heb het niet meer zo naar mijn zin, omdat je totaal niet meer zag waar we heen gingen. Ik begin te twijfelen of we niet beter de nacht hier kunnen doorbrengen, ook al betekend dat een verschrikkelijke nacht. Na zo een 100 meter vind Vincent gelukkig weer een haak in de sneeuw. We hebben de klettersteig weer gevonden! Daarbij wordt de omgeving ook nog eens belicht door de maan en snel dalen we verder af. Bij de pas aangekomen staat de bergredding op ons te wachten. Zij zagen onze lampjes hoog op de graat wat ze in zo een skigebied naturlijk niet gewent zijn. Ze waren blij dat er niets aan de hand was en snel vervolgde we onze reis naar het pension waar een lekker biertje te wachten stond.
